Przydomowa oczyszczalnia ścieków, 8 osób, z kompletnym drenażem, geowłókniną, rurami, wywietrznikami, kształtkami, studzienką.

Warto wiedzieć:

Prawidłowe dobranie oraz wykonanie oczyszczalni ścieków to warunki konieczne dla jej prawidłowego funkcjonowania przez wiele lat. Obsługa tego typu rozwiązania ogranicza się jedynie do wywożenia osadów raz na rok. Budowa trzykomorowa osadnika sprawia, że droga oczyszczania ścieków jest wydłużona, przez co nie ma potrzeby doposażenia ich w filtry, które wymagałyby okresowego czyszczenia oraz wymiany. Zbiorniki są wykonane z laminatu poliestrowo-szklanego, co zapewnia ich trwałość i odporność na czynniki chemiczne. Są lekkie, co ułatwia ich transport i montaż. Zbiorniki nie wymagają izolacji termicznej dzięki zachodzącym w nich procesom.

Oczyszczalnie są inwestycją przewidzianą na długie lata eksploatacji, dlatego są znacznie korzystniejszym rozwiązaniem w porównaniu do szamba. Koszt budowy szamba jest co prawda niższy od kosztu oczyszczalni, ale eksploatacja szamba jest znacznie droższa z powodu kosztów regularnego, częstego wywożenia ścieków. W związku z tym po pewnym okresie inwestycja się zwraca i w późniejszym okresie przynosi nam dość znaczne oszczędności.

Pierwszą rzeczą przy doborze oczyszczalni jest ustalenie pojemności osadnika.

Pojemność wymaganą oblicza się mnożąc liczbę użytkowników przez 150 litrów (średnie, dobowe zużycie wody na jedną osobę) oraz przez współczynnik 3-dniowego okresu podczyszczania w osadniku.

Uzyskana w ten sposób wartość jest dość elastyczna, lecz nie należy od niej znacząco odbiegać, gdyż ma to wpływ na prawidłowe funkcjonowanie. Zbyt mały osadnik uniemożliwi prawidłowe podczyszczenie ścieków. Natomiast zbyt duży ograniczy działanie bakterii beztlenowych rozwijających się w osadniku.

Tego typu rozwiązanie działa dwuetapowo. Pierwsza faza odbywa się w zbiorniku z udziałem bakterii beztlenowych, druga natomiast - tzw. tlenowe doczyszczenie ścieków z udziałem bakterii tlenowych, dla których pokarmem jest reszta podczyszczonych ścieków – przebiega w złożu rozsączającym, gdzie następuje biochemiczny rozkład zanieczyszczeń.

Złoże rozsączające można zbudować z tuneli rozsączających 300, co upraszcza budowę i pozwala na samodzielny montaż. Istotą tego typu rozwiązania jest układ podziemnego rozsączania wstępnie podczyszczonych ścieków wprowadzający je do gruntu. Tego typu rozwiązanie umożliwia infiltrację ścieków na dużej powierzchni oraz sorpcję, czyli zatrzymanie składników chemicznych przy udziale drobnoustrojów glebowych i systemów korzeniowych roślin.

Tunel został tak zaprojektowany, by ścieki rozlewały się w trzech kierunkach. Zaletą jest ich wytrzymałość, łatwość transportu i montażu. Jeden tunel 300 l zastępuje około 7 m rury drenarskiej DN100 w złożu wykonanym metodą tradycyjną, co znacznie obniża nakłady pracy i materiałów na budowę złoża.

Wymagana ilość tuneli zależy od współczynnika filtracji gruntu. W gruntach dobrze oraz średnio przepuszczalnych należy stosować od 1 szt. do 1,5 szt. tunelu na osobę, zaś dla gruntów słabo przepuszczalnych nawet do 3 szt. tuneli na osobę. Tunele montuje się w ciągi łącząc ze sobą po kilka szt. Ciągi układa się równolegle od jednego do trzech ciągów. Odstęp między ciągami, licząc od osi do osi, powinien wynosić min. 150 cm. Na końcu każdego ciągu należy zainstalować kominek wentylacyjny, który ma za zadanie napowietrzanie złoża rozsączającego. Tunele należy ułożyć na warstwie około 20 cm żwiru lub tłucznia o frakcji 16-32 mm. Zasypka boczna ze żwiru lub tłucznia powinna mieć szerokość min. 20 cm. Cały układ należy odseparować od gruntu rodzimego przykrywając od góry geowłókniną min. 100 g/m2.